Boże Narodzenie w Hiszpanii, La Navidad, tradycja, szopki, kolędy, wigilia

Święta Bożego Narodzenia w Hiszpanii. 

Hiszpania niby kraj 

katolicki, niby ta 

sama Europa, niby te same 

"przepisy", a  Święta 

Bożego Narodzenia 

jakby inne. 

Przygotowania 

świąteczne rozpoczynają 

się w dzień wolny od 

pracy- 8 grudnia El Dia de la Inmaculada Concepcion -  Dzień 

Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny.  

Tego dnia Hiszpanie realizują się artystycznie 

dekorując domy na  zewnątrz. W Andaluzji branie mają czerwone lampiony, doniczki z wysypującymi się czerwonymi kwiatami lekko trującej poinsecji, 

wspinający się na balkony mikołaje. Zostają zainstalowane iluminacje świąteczne na ulicach i placach miast i miasteczek. Również od tego dnia rozpoczyna się 

budowa szopek. 

W Hiszpanii dekorowanie  choinek jest znane 

aczkolwiek nie jest praktykowane. Ten niemiecki 

zwyczaj, który przyjął się w Polsce 

i ma się bardzo dobrze, tutaj widać tylko na placach miejskich, gdzie stoi udekorowana najczęściej 

plastikowa choinka. 

Żadne artystyczne szaleństwo, raczej kicz.

Kolejny ważny dzień to 22 grudnia rozpoczynają się 

wtedy wakacje w szkołach i największe loteryjne 

święto w całej, w tej kwestii zjednoczonej, Hiszpanii. 

Loteria może poszczycić się bardzo długą i 

nieprzerwaną nawet w okresie wojennym historią. 

Zainicjował ją w 1763 roku król Carlos III chcąc 

dostarczyć swoim poddanym oprócz chleba również 

trochę cyrku, zgodnie z rzymskim zawołaniem 

″panem et circenses″. 

Nie znalazłam informacji, co było powodem powołania 

do życia loterii czy taki sam populizm 

jak w okresie rzymskim, czy też lud domagał się atrakcji, 

czy chodziło o to, aby dać nadzieję na szybkie i łatwe wzbogacenie się. 

Główna nagroda ″ El Gordo″ to w tym roku 2,1 000 000 000 euro. 

Loteria trwa kilka godzin, transmitowana jest przez 

radio i telewizję, a wylosowane numery wyśpiewywane 

są przez dzieci z madryckiej szkoły Colegio san Ildefonso. 

Wszyscy Hiszpanie wstrzymują oddech w nadziei, że 

dzisiaj padną numery, które zmienią ich życie. 

A ponieważ Hiszpanie angażują się we wszystkie 

zabawy całym sercem i tę również traktują nie inaczej. Wszystkie radia i telewizje nastawione są na program 

ogólnokrajowy po to, by wszyscy mogli się należycie emocjonować.

24 grudnia to tak jak Polsce dzień, a właściwie wieczór wigilijny. 

Hiszpańska, a dokładniej andaluzyjska Nochebuena to 

rodzinne spożywanie bardzo późnej i bardzo obfitej kolacji. 

Przy stole, który jest głównym meblem w domach, 

zasiadają wieczorem głodni domownicy oraz goście i zaczyna się celebrowanie. Na stół wjeżdżają przystawki w postaci pasztetów i owoców morza przyrządzonych 

na różne sposoby, następnie danie główne cochinillo, 

czyli pieczony malutki prosiaczek. 

Widziałam takie w sklepach w postaci surowej i jakoś 

nie umiem sobie wyobrazić żebym mogła zjeść czyjeś dziecko. 

Podawane są czasem pieczone indyki, kurczaki lub króliki. 

Trzeba jeść tak umiejętnie żeby wystarczyło miejsca na deser, czyli małe ciasteczka z bakaliami, lub ciasto 

podobne do polskiego keksa, oraz turon – słodkość 

przypominająca słodkie bloki z orzechów 

i migdałów, orzechy w czystej postaci lub uszlachetnione miodem, czasem chałwa i marcepany. 

Wszystko zawierające około miliona kalorii, tłuszczów 

i węglowodanów. Zapija się te przysmaki cavą – hiszpańskim winem musującym. 

Jeśli ma się siłę o północy można wybrać się na mszę podobną do naszej pasterki. W Hiszpanii to la misa 

de gallo, czyli msza kogucia. Kogut jako pierwszy 

obwieścił światu narodziny Jezusa. 

Koguty, które są naszymi sąsiadami pieją bez przerwy 

całą dobę mogę, więc sobie wyobrazić, że jakiś trafił z pianiem na 

moment boskiego narodzenia. Te nasze pomimo 

ciągłego piania mają nie pozdzierane gardła, chociaż 

wszelkie znaki wskazują, że już dawno powinny 

zaniepiać bo chyba nie zaniemówić? 

Podczas mszy śpiewane są villancicos – kolędy. 

Słyszymy je na ulicach miast i miasteczek od dłuższego 

czasu, śpiewane są przez dzieci niebiańskimi głosikami. Tradycja wywodzi się z aguinaldo, kiedy to dzieci 

starały się zwrócić uwagę sąsiadów na zbudowaną 

przez siebie szopkę za co były obdarowywane drobnymi 

datkami pieniężnymi, turonami lub 

marcepanowymi figurkami. 

Teraz villancicos rozbrzmiewają z odtwarzaczy. 

Belena czyli szopka to dopiero wyzwanie. Trzeba jakoś napsuć krwi sąsiadom więc przez pokolenia buduje się szopki. 

Wystawia się je w oknach, żeby wszyscy widzieli i zazdrościli. 

Hiszpańska szopka to nie tylko żłóbek, święta rodzina 

i kilka zwierzątek na krzyż. 

Szopka to całe opowiadanie o pustyni, o zwierzętach, 

o tym co na niebie, o stajence, o przybywających z daleka królach, pasterzach 

i różnych gościach. Beleny dziedziczy się z pokolenia na pokolenie. 

Na beleny oszczędza się latami, a niecierpliwi nawet biorą na tę okoliczność kredyty. Pierwsza stajenka z jaką się spotkałam była, a jakże, w knajpie. W środku nocy 

wokół ogromnej stajenki, zajmującej około 1/4 

powierzchni knajpki stała młodzież w wieku okołoprzedszkolnym, a jakaś mama opowiadała 

o tradycji jej budowania. Ja przy okazji podsłuchałam 

i zdobyłam wiedzę z niedopowiedzeń. W okresie okołoświątecznym pozaglądajcie ludziom w okna, w niejednym znajdziecie szopkowe opowiadanie.

Lubię atmosferę takiego rozśpiewanego miasta, ale nie jestem przekonana jakie byłoby moje szczęście gdyby 

to pod moim oknem odbywały się te śpiewy. 

Mój entuzjazm byłby na pewno mniejszy. 

Piszę, że  pod oknem ponieważ w miasteczkach - 

w pueblos blancos, jak za dawnych komunistycznych 

czasów zamontowane są głośniki, żeby wszyscy 

należycie mogli uczestniczyć w publicznych fiestach.

25 grudnia - El Día de Navidad czyli Dzień Bożego Narodzenia spędza się w rodzinnym gronie przy suto zastawionym stole, bez psucia sobie nastroju liczeniem kalorii. Hiszpanie celebrują posiłki, przy stołach 

rozmawia się głośno, często śmiejąc się i czasem 

o polityce. Politycy gdzieś są, ale dlaczego mają być 

obecni przy radosnych uroczystościach rodzinnych. 

28 grudnia – El Día de los Santos Inocentes – Dzień Świętych Niewiniątek na pamiątkę dnia, w którym 

Herod zarządził zabicie w Judei wszystkich nowonarodzonych dzieci, po to by przy okazji 

zgładzić zapowiedzianego syna Bożego. 

Hiszpanie lubią się bawić, więc traktują ten dzień rozrywkowo robią sobie żarty, oszukują się 

tak jak w Polsce 1 kwietnia. 

Boże Narodzenie w Hiszpanii jest świętem radosnym, rodzinnym, bez zadęcia i patosu. Wszyscy fajnie się 

bawią, radośnie chwalą narodzenie Pana w villancicos. 

W polskiej telewizji w Wigilię mieliśmy wrażenie, że 

kolędy opowiadają o jakimś straszliwie smutnym wydarzeniu, są smętne i wcale nie mieliśmy nastroju, 

po ich wysłuchaniu, żeby się radować, łatwiej byłoby się poddać depresji gdyby miała ochotę na nas napaść. 

Dlaczego tak oczywista radość nie może zagościć w nas? 

Dlaczego w Polsce nie funkcjonuje coś tak zachęcającego jak radosny katolicyzm, dlaczego po mszy w kościele nigdy 

nie wychodzi się z pozytywną energią na następny 

tydzień tylko z poczuciem odpowiedzialności, że tak 

mało wiernych przychodzi na msze, że nie przyjmują 

kolędy, że spóźniają się do kościoła? 

Dlaczego odpowiedzialność za zachowania innych ma spoczywać na uczestnikach nabożeństwa? Jaka siłę 

mieli faceci w czarnych kieckach,którzy na przestrzeni wieków wymyślali przykazania kościelne, które 

obowiązywać mają do dzisiaj? 

No sam koniec wpadło trochę dziegciu do słodziutkiego tematu Świąt Bożego Narodzenia, lo siento.

O turonie - napisałam w poście:https://andaluzja-hiszpania.blogspot.com/2016/01/turron-bozonarodzeniowa-sodkosc.html

fotka malagijskiej szopki pochodzi z netu.